کم خونی

مشکل فقر آهن بسیار جدی و مهم است ، آهن در تولید گلبول‌های قرمز خون به کار می‌رود و گلبول‌های قرمز به ذخیره و انتقال اکسیژن در خون کمک می‌کنند. اگر گلبول‌های قرمز خون شما کمتر از حد نرمال باشند، اندام‌ها و بافت‌های بدن تان، اکسیژن کافی و مورد نیاز خود را دریافت نخواهند کرد. زیرا  لازمه ساخت هموگلوبین، یعنی پروتئین موجود در گلبول‌های قرمز خون که به آن‌ها امکان حمل اکسیژن در بدن را می‌دهد، آهن است.  فقر آهن، منجر به پایین آمدن هموگلوبین خون می‌شود. در نتیجه باید برای رفع کم خونی اقدام کرد.
اگر بدن با مشکل هموگلوبین پایین خون روبه رو باشد، بافت‌ها و ماهیچه‌ها اکسیژن کافی دریافت نکرده و کارآمدی خود را از دست می‌دهند که نتیجه آن بیماری کم خونی است.

اگرچه انواع مختلف آنمی وجود دارد، کم خونی ناشی از فقر آهن شایع‌ترین نوع آن در سراسر جهان است. از علل شایع فقر آهن و علت کم خونی می‌توان به مصرف ناکافی آهن به دلیل رژیم غذایی ضعیف یا رژیم‌های محدود کننده، بیماری التهابی روده، افزایش نیاز آهن در دوران بارداری و خونریزی در طی دوره‌های قاعدگی شدید یا خونریزی داخلی اشاره کرد. دیگر انواع آنمی می‌توانند ناشی از کمبود ویتامین B۱۲ یا فولات (اسید فولیک) در بدن باشند.
علت کم خونی هر چه باشد، فقر آهن می‌تواند منجر به علائم ناخوشایندی شود که بر کیفیت زندگی تأثیر می گذارد.

خیلی از افرادی که دچار فقر آهن هستند، چند علامت دارند. شدت علائم تا حدود بسیار زیادی به سرعت ایجاد آنمی بستگی دارد. ممکن است شما خیلی زود متوجه علائم شوید، یا اگر علت آنمی شما ناشی از یک مشکل بلندمدت باشد (مثلاً زخم معده)، کم‌کم علائم را احساس کنید.
تفاوت بین آنمی (کم خونی) و فقر آهن این است که فقر آهن به خودی خود بیماری نیست؛ بلکه نتیجه سوء تغذیه است که می‌تواند با کاهش هموگلوبین خون منجر به کم خونی فقر آهن گردد.
مقدار آهن مورد نیاز روزانه در بزرگسالان، حدود ۱۰ تا ۱۵ میلی گرم در روز است که از این مقدار ۱ تا ۲ میلی گرم توسط سلول‌های جذب کننده موجود در پرزهای روده جذب می‌شود.